ذلت نمی پذریم، حتی اگر بمیریم
ذلت نمی پذریم، حتی اگر بمیریم
مؤمن، چون مورد لطف خدا قرار گرفته و خدا به او عزّت داده، حق ندارد خودش را ذلیل کند. ذلیل نکردن خود، یک عرض عریضی دارد. همه جور تصوری از ذلیل کردن خود میتوان کرد. یک نوع ذلیل کردن مؤمن این است که خودش را در چشمها پست کند؛ با اظهار حاجت، با تملق، با مدح بیجا، با تحمل پستی و اهانتی که به او میشود، با دست زدن به کارهایی که انسان را پست میکند؛مستی،فسق،فحشا؛ اینها انسانرا پست میکند، انسان را ذلیل میکند. مؤمن بایستی خودش را ذلیل نکند. در روایتی امام صادق(ع) فرمودند: خدای متعال« فَوَّضَ إِلَی المُؤمِنِ الأُمُورَ کُلَّهَا» همه چیز مؤمن را دست خودش داد؛ اداره و اختیار زندگی خودش را به خود او سپرد- که همین هم هست دیگر، می بیند- «وَ لَم یُفَوَّض إِلَیهِ أَن یَکُونَ ذَلیلا»؛ امّا به او اجاره و اختیار نداد که ذلیل باشد. مؤمن حق ندارد خودش را ذلیل کند. ذلت مؤمن بر خلاف طبیعی است که پروردگار عالم مقرر فرموده... مؤمن به هیچ کیفیتی نباید ذلت را قبول کند. شما می بینید امام حسین(ع) فرمود: ما ذلت را نمیپذیریم؛«هَیهاتَ مِنَّا الذِلَّۀ أَبَی اللهُ ذَلِک»؛ خدا اِبا دارد که ما ذلت را بپذریم. مؤمن حق ندارد ذلت تسلیم در مقابل کفار را بپذیرد و فشار و تحمل کفار را قبول کند. پست شدن برای مؤمن، ذلت پذیری است؛ و این برای او جایز نیست. (1362/7/2)
